Dịch - Romanian-Tiếng Faroe - Dolman MiÅ£os ÃŽntors pe Dos 3

„Einki at ivast í tí, raski maður, fjal teg. Eg má bert minna teg á at hetta er fyri seinastu ferð, og fyri meg er ein avtala ein avtala; um eg finni teg hesuferð skalt tú lata lív. Hvussu skal eg siga tað, eg eri sera harmur um at taka tygum av døgum, tí mær dáma tygum. Eg gangi sera høgt uppí hvussu kendur eg eri fyri at duga gand, og ikki at nevna, at eg havi lova hálvt kongsríki. Eg fáði einki gjørt, og sum sagt: Eg eri sera harmur um teg, men eg haldi meira um meg sjálvan”.

Lodni Rangamøttulin fór afstað aftur fyri seinastu ferð. Hesuferð legði hann ikki so nógv fyri, hann var blivin eitt sindur bangin. Ímeðan hann gjørdi seg um til moldvørpuna, vesilin og kaninina, bleiv hann við at tonkja fyri seg sjálvan „Okkurt løgið er við hasum keisaranum, hvussu kann hann finna meg, hvussu langt eg so renni burtur og hvat fyri eitt skapilsi eg geri meg um til? Eg dugi jú eisini gand, móður mín var eitt álvafljóð. Á sum eg hevði vilja at móður mín var á lívi, tí tá hevði hon vilja hjálpt mær. Hvat skal eg gera? Renna burtur og fjala meg? Tíðarspill, keisarin finnur meg og drepur meg”. Ímeðan hann hugsar, kemur hann til eina viðarlund. Hann broytir seg um til menniskja og setur seg niður á ein viðarbul. Sum hann situr hoyrir hann seg sjálvan siga hart:

„Neyðars eg, hvat skal eg gera? Hvar skal eg fara?”

Eftir at hava sagt hesi orð, legði ein tjúkkur hvítur mjørki seg rundan um hann, og mitt í tí sá hann eitt framúr vinarligt skapilsi. Lodni Rangamøttilin kendi beinanvegin móður sína. Móðurin segið:

„Eg eri komin fyri at hjálpa tær, sonur mín, eg hoyrdi at tú rópti eftir mær. Eg skilji at tú er settur til eina óloysandi roynd. Tú skalt vita at keisarin, tú hevur tosa við hevur eina gandabók, hvar ið alt hann vil vita stendur skriva í. Tað er tí, hann hvørja ferð hevur finnur teg, bókin sigur honum alt hann vil vita. Tað er sera ringt at sleppa undan gandabóksins eyga. Tú mást kasta gand sum er nógv sterkari enn gandabókin. Í hesi verð er tað bert gandafuglurin, kendur sum Nagai Fuglurin, sum kann gera tað. Gandafuglurin býr langt langt burturi, í einum eikitræði hvørs røtur røkka um hálva jørðina, og hvørs greinar røkka upp í himmalin. Far til hann og bið um hjálp”.

Eftir hetta hvarv álvafljóðið, sum um tað ongantíð hevði veri har. Í hjartanum kendi Rodni Langamøttulin ein longsul, tí hann ikki kundi nerta hana og leggja høvur sítt í hennara favn, sum hann gjørdi tá ið hann var barn.

Men nú visti hann hvat hann skuldi gera.

Hann gjørdi seg umaftur til tað gráðu kaninina og rann til hann onga luft hevði eftir. Hann rann yvir níggju høv og gjøgnum níggju lond. Tá ið hann til endans kom til tað gamla eikitræðið, bóltaði hann rút tríggjar ferðir og broytti seg um til eina nál og goymdi seg handan børkina.

Tá ið gandafuglurin langt um leingi kom til eikitræðið segði hann:

„Raski maður, eg veit at tú goymir teg handan børkina. Eg veit alt um teg. Tú ert komin til mín fyri at fáa hjálp, og eg vil gjarna hjálpa tær”.

Men fyrst av øllum vil eg fegin síggja hvussu tú sært út. So umskapa teg til menniskja!

Lodni Rangamøttulin gjørdi sum hann var biðin. Nagai dámdi honum so væl at hann ikki kundi turka hann av aftur eygunum.